نقد کتاب «احتمالا گم شده‌ام»

سردرگمی شخصیت اصلی

وقتی از دوران دبیرستانش صحبت می‌کند، متوجه می‌شویم حس دوگانه‌ای داشته؛ «فکر کردم کاش این دختره می‌رفت پی کارش… می‌ترسیدم اگر پشت سرم را نگاه کنم، گندم دیگر نباشد» (ص ۱۸). این نداشتن استقلال شخصیتی، بعد از قطع ارتباط با کسی که او را صمیمی‌ترین دوستش می‌خواند، شدت بیشتری پیدا می‌کند. راوی ضمن تعریف کردن زندگی حال حاضرش که با پسرش و همسری که در ماموریت است سپری می‌شود، مدام به گذشته برمی‌گردد و در خاطره‌ها هم قدم به قدم جلو می‌آید. این بازگشت به گذشته ما را با او بیشتر آشنا می‌کند و شخصیت به هم ریخته‌اش و درونیاتش را بهتر می‌شناسیم.

راوی داستان همان «گندم» است؟

در این داستان با شخصیت‌های زیادی طرف نیستیم و در کنار راوی، کسی به نام «گندم»، حضور دارد؛ چیزهایی از او دستگیرمان می‌شود و در تمام بخش‌های کتاب، به غیر از بخش پایانی، برایمان این سوال پیش می‌آید که او کیست. من چند نقد متفاوت از این کتاب خوانده‌ام و در یکی از آن‌ها اشاره شده بود که به طور مشخص واضح نیست که گندم، همان راوی قصه است یا نه. برخی از ماجراهایی که از راوی می‌شنویم، مثل رفتت و آمد به خانه گندم، باعث می‌شود چنین تردیدی وجود داشته باشد. و اینکه در صحبت با روانشناس هم گندم را دوستش معرفی می‌کند؛ دکتر در جایی که راوی ماجرای خودش، فرید رهدار و گندم را تعریف می‌کند، می‌گوید: «یعنی سه‌تایی‌تان را گرفتند؟»

احتمالا گم شده‌ام

با توجه به عنوان کتاب، باید گفت که سارا سالار، نویسنده کتاب موفق شده یک زن سردرگم و بی اعتماد به نفس را پیش روی ما بگذارد. این موضوع هم به دلیل توجه به جزئیات در پرداخت رفتاری شخصیت است؛ راوی فقط آنچه را که به «گندم» مربوط می‌شود به یاد دارد؛ همان شخصیتی که تمام یاغی‌گری‌هایش را در او می‌بیند. مثلا ماجرای ورودش به اتاق خوابگاه و انتخاب تخت را تعریف می‌کند اما یادش نیست چه کسی حاضر شده به خاطر ترس از ارتفاع او، تختش را با تخت او در طبقه بالا عوض کند.